Гур баабай гээшэ манай турэл байгаа юм. Тэрэ хумнай ехэ яаруу, тэбдуу хун байhан. Нэгэтэ худоо агнуурида гараха гэжэ тухеэржэ байхадаа хугшэндoo:

Ешэ-ээ, тэрэ зуун гэрэйнгээ гал дээрэ хартаабха табил даа, гэхэдэнь, тэрэнь хартаабха шанахаяа шэрэм дээрэ табяа юм ааб даа. Агнууриингаа юумэ тухеэржэ, яаража байhан убгэн нэгэ хэды болоод: - Зай, харгаабхамнай шанагдажа, болохонь болоо юм гу? - гэжэ Ьурахадань: - Болохонь, болохонь, - гэжэ хугшэниинь харюуcаа ха.

-     Зай, хартаабхаяа гаргаха болоо юм гуш? гэжэ дахижа убгэн hураба ха. Тиихэдэнь: - Зай, бу ухаа таби. Болохонь дутэлoo бэзэ даа, - гэжэ хугшэнэйнгоо дуугархатайнь сасуу: «Иигээд, иигээд, шанадаг юм», - гэжэ байгаад, тогоотой хартаабхаяа шэрэм дээрэhээ абажа, малгай руугаа хунгэруулээд: «Иигээд, иигээд, эдидэг юм», гэжэ байгаад, малгайтай хартаабхаяа хулooрoо дэбhэжэ, дэбhэжэ, тэрэл хартаабхаяа яаража байжа эдеэд, агнууридаа гараhан байгаа.

Тиимэ яаруу, тэбдуу хун хадаа удаан худэлдэг хунуудтэ сухалдадаг байхаhаа гадна тургooр боложо угooгуй хартаабхадаа сухалдаа юм hэн гэдэг.